شیخ اکبر سیدی محیی الدین بن عربی می‌فرمایند:
علوم النظر أوهام عند علوم الإلهام.
علم هایی که از راه تعقل و اندیشه حاصل می‌آید در برابر علومی که از راه الهام پدید می‌آید اوهامی بیش نیستند.
1. کتاب مستطاب فتوحات مکیه / باب 559
2. الکبریت الأحمر فی بیان علوم شیخ الأکبر / ص 137
۱۴
آذر
شیخ اکبر محیی الدین بن عربی در رساله‌ی عرشیه‌ی «الوصایا» مطلب راه گشا و بسیار مهمی را می‌فرمایند که به دلیل طولانی نشدن از آوردن متن عربی اجتناب شده است:
ایشان می‌فرمایند: بر تو باد به همنشینی با کسی که به سبب همنشینی با او نفعی در دین تو حاصل شود مثل اینکه علمی دارد که از آن علم استفاده نمایی و یا عملی در او وجود دارد و یا اینکه دارای اخلاق نیکویی است.
بدرستی زمانی که انسان با کسی که همنشینی با او آخرت را به یاد می‌آورد مجالست نماید قهرا به مقداری که خداوند او را موفق گرداند از آن مجالست زینت می‌یابد و نفس او نیز آراسته به صفات نیک همنشین می‌گردد . حال که فهمیدی همنیشینی موجب سرایت صفات نیک و اخلاق خوبِ همنشین به تو می‌گردد، پس خدا را به عنوان همنشین خود انتخاب نما و بوسیله یاد و ذکر خدا با او همنشین شو. ذکر قرآن بزرگترین ذکرهاست. خداوند می‌فرماید «إنا نحن نزلنا الذکر» (سوره ی حجر آیه 9) یعنی: بدرستی که ما ذکر را نازل نمودیم منظور از ذکر در این آیه‌ی شریفه قرآن است.
و همچنین خداوند فرموده «أنا جلیس من جالسنی» یعنی: من همنشین کسی هستم که با من همنشینی نماید و پیامبر نیز فرمود «أهل القرآن هم أهل الله و خاصته» یعنی: اهل قرآن اهل الله و خاصان خدا می‌باشند. خاصان پادشاه در بیشتر احوال همنشین پادشاه می‌باشند. و خدا نیز دارای اخلاق و خلق‌هایی است که از اسمای حسنای او می‌باشند. پس هر که حق تعالی همنشین او باشد خدا انیس اوست. پس حتما مکارم و خوبی‌های اخلاق خدا به شخص همنشین به اندازه مدت همنشینی او می‌رسد.
هر کس که همنشین گروهی گردد که خدا را یاد می‌نمایند خداوند او را نیز همراه آن گروه داخل رحمت خود می‌نماید و گروهی که خدا را یاد نمایند همنشین آنها بدخت و شقی نمی‌گردد. پس چگونه کسی که خدا همنشین او شده (دقت شود: خدا همنشین او شده)شقی و بدبخت گردد؟؟؟
رساله‌ی الوصایا ص 45
۱۴
آذر
شیخ اکبر محیی الدین بن عربی در رساله‌ی عرشیه‌ی «الوصایا» می‌فرمایند:
إیاک ان تظهر إلی الناس بأمر یعلم الله منک خلافه .
بپرهیز از اینکه خود را به گونه‌ای به مردم نشان دهی و چیزی را در نزد مردم ظاهر گردانی که خداوند می‌داند تو خود آنگونه که می‌نمایی نیستی.
۱۴
آذر
جناب حضرت شیخ اکبر محیی الملة و الدین بن عربی در رساله‌ی شریفه‌ی القدس پس از ذکر مطلبی درباره‌ی حضرت امیرالمؤمنین علی علیه السلام می‌فرمایند:
هذا علی بن ابی طالب باب مدینة علم النبوی و صاحب الاسرار و امامها.
این است مدینه و شهر علوم پیامبر و صاحب اسرار و امام اسرار.
سپس دو روایت در مورد زهد و عبادت جناب امیرالمؤمنین از ضرار بن ضمره کندی و نوف بکالی نقل می‌فرمایند و بعد از آن در ادامه می‌فرمایند:
و مَن مثل علی و هذا مقامه و من یعادله و هذا کلامه؟
با این مقام و جایگاهی که او دارد چه کسی مانند علی است و با این کلام چه کسی می‌تواند با او برابری نماید؟
۱۳
آذر
حضرت شیخ اکبر سیدی محیی الدین بن عربی می‌فرمایند:
امنح أخاک الفقیر منحة ما قدرت علیها فإن أجرها العظیم.
به برادر (دینی) فقیرت به اندازه‌ای که قدرت بر آن داری ببخش. همانا اجر این کار بسیار زیاد است.
۱۳
آذر
حضرت شیخ اکبر محیی الدین بن عربی در رساله‌ی شریفه‌ی وصایا می‌فرمایند:
إیاک أن تخون من خانک و لاتعتد علی من اعتدی علیک فإن ذلک أفضل لک عند الله
بپرهیز از اینکه به کسی که به تو خیانت نموده خیانت نمایی و بر کسی که به تو ظلم نموده ظلم نکن این برای تو در پیشگاه خدا بهتر است.
۱۳
آذر
حضرت شیخ اکبر محیی الدین بن عربی در رساله‌ی شریفه‌ی «لا یعول علیه» می‌فرمایند:
«کل ایمان بحکم مشروع تجد فی نفسک ترجیح خلافه لایعول علیه»
بر ایمان به حکمی که در دین است در حالی که در درونت خلاف آن حکم را بهتر می‌دانی اعتماد و تکیه‌ای نمی‌باشد.
۱۱
آذر
شیخ اکبر محیی الدین ابن عربی در رساله‌ی عرشیه‌ی «لا یعول علیه» می‌فرمایند:
الوارد عند انحراف المزاج لا یعول علیه و إن کان صحیحا فإن الصحة فیه أمر عارضی نادر.
بر آنچه که در زمان انحراف مزاج وارد بر قلب سالک می‌شود و مشاهده می‌نماید اعتماد و تکیه‌ای نیست اگر چه که (در مواردی نیز) صحیح باشد، چرا که صحت واردات در چنین حالتی عارضی و نادر است.
۱۱
آذر
شیخ اکبر محیی الدین ابن عربی در رساله‌ی عرشیه‌ی «لا یعول علیه» می‌فرمایند:
من صمت بلسانه و تکلم بالإشارة، فصمته لا یعول علیه .
هر کس که زبان خود را از کلام حفظ نموده و صمت داشته باشد ولی با اشاره کردن صحبت نماید، بر صمت چنین شخصی اعتمادی نیست و قابل تکیه نمی‌باشد.
۱۱
آذر